Montréal formule 1, week 4

Zaterdag:
De dag begon al vroeg, Brent, Liam, Marissa en ik waren van plan om 6 uur te vertrekken naar Montréal. Het zou namelijk 7 uur rijden zijn en we wilden wel nog wat aan de dag hebben. Zo gooiden wij onze spullen in de auto en gingen weg. Onderweg zijn we een paar keer gestopt, een keer om te ontbijten bij de Tim Hortons. Dit is een koffie zaak die je overal in Canada kan vinden. Zo heb je de Starbucks die je in de USA op iedere hoek van de straat ziet, maar heb je hier de Tim Hortons. De Starbucks zie je ook wel veel in Canada, toch is de ‘Tim’ meer Canadees. Nu weer terug naar de trip, we kwamen aan rond 14:00 uur en met de code van de deur konden we gelijk naar binnen.  Hier hebben de jongens nog even bijgeslapen, Brent had namelijk de hele reis gereden en was heel moe (begrijpelijk). Maar na een uurtje gingen we de stad verkennen. 

Het was heel druk in de stad, dit was natuurlijk omdat iedereen er was voor de Canadian GP. We konden we overal makkelijk komen en hebben we langs de haven gelopen. Hier stonden namelijk allemaal tentjes waar je spulletjes  en eten kon kopen. Ook was er een reuzenrad, er werd verteld dat dit het hoogste rad van Canada was.. Niet dat we dit geloofden, er is er namelijk een die waarschijnlijk nog groter is en die staat bij de Niagara Falls. Toch wilden ‘we’ er in, zo zijn we het 65 meter hoge reuzenrad ingegaan en konden we uitkijken over een heel groot deel van Montréal. Vanuit de gondel konden we ook zien waar we zondag heen zouden gaan en waar we later nog even heen konden lopen. Zo zijn we na 4 rondes naar een klokkentoren gelopen en hebben we de 192 treden omhoog geklommen. Dit was zeker de moeite waard want ook hier hadden we een prachtig uitzicht. Wel kregen we het allemaal erg warm van het naar boven lopen, wat natuurlijk niet gek is als het bijna 23 graden is. Gelukkig stond er een een klein beetje wind en hebben we vanaf boven toch nog heel wat van de stad kunnen zien. 

Na het beklimmen van de toren wilden we wel eens iets gaan eten. Er was een straat met veel verschillende restaurantjes waar we uit konden kiezen, alleen je had een zon kant en een schaduw kant. De jongens wilden eerst aan de schaduw kan zitten bij een Italiaans restaurant maar na even overleggen had ik ze toch over kunnen halen om ook aan de zonnige kant te gaan kijken. Als het mooi weer is moet je het er natuurlijk wel van nemen was mijn sterkste argument.  Uiteindelijk hebben we hier een mooi restaurant gevonden en hebben we hier heerlijk ‘gratis’ gegeten. Ja je leest het goed, gratis. Dit is nogal een grappig maar raar verhaal, we zijn niet zonder betalen weg gelopen hoor. Maar toen wij ons drinken en eten hadden besteld hadden wij alleen ons drinken gekregen. En pas na een anderhalf uur kwam de ober met een rekening  waar alleen ons drinken op stond. We hadden nog niks te eten gehad en iedereen om ons heen die later was gaan zitten had wel al gehad. Nu bleek dus dat de ober onze bestelling was vergeten door te geven, hij was nieuw. Uiteindelijk hebben wij opnieuw onze bestelling gedaan en hadden toen snel ons eten. Dit was zeker de moeite waard, het was zo lekker! Ik had een stukje gerookte zalm met vers gebakken groente + de lekkerste rosé die ik ooit op heb (het was heerlijk). Dus nu hadden we gegeten nog meer gekletst en wilden we gaan betalen. De ober kwam naar ons toe, vroeg of we samen wilde betalen of gescheiden. Dit wilden wij apart doen, alleen toen kwam de ober terug met de rekening en gaf deze aan de tafel naast ons. Wij begrepen er eerst niks van maar toen vertelde de vrouw naast ons dat zij het samen met haar man ging betalen. 

What?!

Dat is precies wat wij ook dachten, we vonden het heel raar dus zeiden we dat dat natuurlijk niet hoefde. Maar ze stonden er op om het voor ons te betalen, ze vonden dat we een slechte service hadden gehad. Het laatste wat er nog over werd gezegd was, alsjeblieft en nog een fijne reis. Natuurlijk hebben wij deze mensen heel hartelijk bedankt en zijn toen verder gegaan. 
Dit hadden wij nog nooit mee gemaakt! 

Onderweg naar ons appartement konden we hier dan ook niet over ophouden. We vonden het zo bijzonder van die mensen en waren erg blij en dankbaar! 

In de avond  hadden we niet meer zo veel gedaan, de jongens hadden nog wat te drinken gehaald voor ons vieren. We hadden de bank uitgeklapt en konden zo twee films kijken, de eerste film was “The babysitter” en de tweede film “When we first met”. Twee hele leuke films en ik ben wonder boven wonder niet in slaap gevallen. Na de films hebben we natuurlijk alles snel opgeruimd en zijn we gaan slapen. Het was inmiddels wel laat geworden en de volgen de dag moesten we om 11 uur al weer het appartement uit. Gelukkig viel ik in bed gelijk in slaap. 

Zondag:
Brent, Liam, Marissa en ik waren zondag weer vroeg uit de veren. We waren allemaal benieuwd naar hoe de dag zou gaan worden. We waren allemaal snel klaar met omkleden. Nou, het is maar wat je snel noemt. Marissa en ik hadden geen idee wat we aan moesten doen, ken je dat gevoel. Je hebt je leukste spullen mee genomen maar op het moment dat je het aan moet doen vind je er niks meer aan. Ken je dat? Dat hadden wij dus, geen idee. Uiteindelijk hebben we maar gewoon wat aangedaan en zijn we naar een restaurant gelopen voor het ontbijt. ik weet niet wat het is met Montréal maar het eten is hier zo lekker. Zo heb ik dus pannenkoeken met fruit en chocola besteld, dan verwacht je wat simpels. Alleen dat kreeg je niet, je krijgt er ook nog een soort room bij en de chocola is warm en gesmolten. Zo lekker, als ik dit zo schrijf krijg ik weer trek, haha. We hadden allemaal zo een lekker ontbijt, dat hadden de jongens heel goed uitgekozen (het restaurant). Na het ontbijt gingen we naar de race, we wilden er op tijd zijn. Daarom bestelden wij een Uber en waren we binnen 20 minuten op de plek van bestemming. Het was al aardig druk maar we konden de weg snel en goed vinden. Eenmaal binnen moesten we opzoek naar een sta plek, je wilt natuurlijk wel de racewagens zien dus een goed plekje was geen overbodige luxe. Gelukkig hebben we die kunnen vinden, na het aflopen van de winkeltjes dan. We stonden recht tegen over de baan met niemand voor ons! Ik zal maar niet veel vertellen over de race, dan kan ik nog wel even door gaan met schrijven. Dus dan komt nu het laatste gedeelte over de weg naar huis, hier is namelijk ook een hoop gebeurt wat niet echt gepland was. 

Na de race, (waar Verstappen dus 3e is geworden, yeaay!) wilden we naar de auto gaan met de Ferry. Hier hadden we dus kaartjes voor gekocht maar nu bleek het dus zo te zijn dat we daar nog eens 50 minuten op moesten wachten. Hier hadden we geen zin in, we wilden zo snel mogelijk naar huis. Daarom moesten we dus de kaarten verkopen, dit was niet zo moeilijk. Je laat twee jonge blonde dames naar een groep mannen lopen die toevallig ook kaartjes willen en laat ze vragen of ze een kaartje willen overnemen. Niet voor de hoofdprijs natuurlijk, maar voor wat minder. Van $17 voor 12 dollar, is dat geen koopje? Wie kan hier nou nee tegen zegen? Die groep mannen in ieder geval niet. We verkochten de kaartjes gelijk en het mooie was, we kregen er geen $ 12 voor maar  20 dollar! Is dat niet even leuk, ook nog eens winst gemaakt, hahaha. De jongen die ze kocht werd door zijn vrienden uitgelachen en wij dachten dat het een foutje was. Maar we kregen echt de 20 dollar, wat zijn de mensen uit Montréal toch aardig… 

Alleen nu hadden wij dus geen kaartjes meer en moesten gaan lopen. We liepen dus richting de brug niet wetende dat we hiervoor ook nog eens een hele klim moesten maken. Het uitzicht vanaf de brug was wel weer heel mooi. Het was een hele lange en hoge brug en na 40 minuten waren we weer aangekomen bij de auto en konden we naar huis. Onderweg met de auto zijn we ook nog een paar keer gestopt om te eten, maar ook omdat de jongens wilden wisselen met rijden. Brent wilde namelijk niet nog een keer de hele weg terug rijden. Daarom ging Liam toen achter het stuur. Ik stelde voor om ook een stuk te rijden, ik heb tenslotte mijn rijbewijs. Brent vond dit helemaal goed en ik mocht dus het laatste stukje terug rijden. Zo ging ik bij de een na laatste stop voorin zitten en kon Brent slapen. Mij lukte het namelijk niet om in slaap te vallen en voorin kon je nog een beetje kijken waar je reed. Eenmaal in Toronto moesten we Liam afzetten. Het was vanaf daar nog maar anderhalf uur rijden en dat ging heel gemakkelijk. Zo waren we om ’s nachts om 01:00 uur terug bij Yvonne en konden Marissa en ik gelijk gaan slapen. We moesten de volgende dag weer vroeg ons bed uit om te gaan werken. We beginnen met werken om 7:00 uur.